Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Hoc non est positum in nostra actione. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Tria genera bonorum;

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?

Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.